تأثیر آموزش مهارت های زندگی و مشاورۀ گروهی با روش عاطفی رفتاری عقلانی بر خودپندارۀ تحصیلی، انگیزش پیشرفت و سلامت روان دانش آموزان ناموفق

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت های زندگی و مشاورۀ گروهی به شیوۀ عقلانی ـ عاطفی ـ رفتاری بر خودپندارۀ تحصیلی، انگیزش پیشرفت و سلامت روان دانش آموزان ناموفق انجام شد. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه گواه بود. جامعۀ آماری این پژوهش تمامی دانش آموزان پسر سال دوم و سوم مقطع متوسطۀ شهر روانسر (874 نفر) بودند. یک مدرسه با روش نمونه گیری تصادفی از میان مدارس متوسطه انتخاب شد. سپس 45 دانش آموزان ناموفق به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند و به پرسشنامه های خودپندارۀ تحصیلی (دلاور، 1372)، انگیزش پیشرفت (هرمنس، 1970) و سیاهه نشانگان 25 سؤالی (نجاریان و داوودی، 1380) پاسخ دادند. سپس یکی از گروههای آزمایش به مدت 9جلسۀ 60 دقیقه ای، دو بار در هفته آموزش مهارت های زندگی و گروه دیگر به مدت 8 جلسه، 90ـ70 دقیقه ای، یک بار در هفته مشاوره گروهی را تجربه کردند. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که خودپندارۀ تحصیلی، انگیزش پیشرفت و سلامت روان دانش آموزان پس از هر دو مداخله، بهبود و افزایش معناداری داشته است (0001/0=p) همچنین نتایج نشان داد که بین تأثیر مهارت های زندگی و مشاوره گروهی تفاوت معناداری وجود ندارد. آموزش مهارت های زندگی و مشاوره گروهی، رویکردهای مؤثر در زمینۀ کار با دانش آموزان ناموفق، تلقی می شوند.